پروتز لب

داشتن لب‌های زیبا همواره یکی از آرزوهای دائمی زنان بوده است و به همین دلیل از روش‌های گوناگونی برای این منظور استفاده شده است، از جمله استفاده از وسایل آرایشی، حجم‌دهنده، خط لب، تزریق ژل، تزریق بوتاکس و اعمال جراحی.

از آنجایی که روش‌های غیرجراحی معمولاً موقتی هستند و نیاز به تجدید آن‌ها پس از مدتی وجود دارد، روش‌های جراحی مختلفی برای افزایش حجم و زیبایی لب وجود دارد. در برخی از این روش‌ها برش‌های بزرگی در دورانه لب یا در داخل دهان ایجاد می‌شود که ممکن است با عوارض قابل توجهی همراه باشد و نتیجه مطلوب را به همراه نداشته باشد.

در روش‌های نسبتاً جدیدتر، از قسمتی از پوست یا تاندون ناحیه ساعد برای ساختن چیزی شبیه به پروتز استفاده می‌شود تا برای برجسته کردن و بزرگ‌تر کردن لب استفاده شود، اما مشکل این روش این است که لب پس از آن حالت یکنواختی پیدا می‌کند.

در روش جدید برجسته‌تر و بزرگتر کردن لب، از پروتز بسیار نرمی که از جنس پروتز سینه است استفاده می‌شود. این پروتز، که سال‌هاست در سراسر جهان برای بزرگ‌تر کردن سینه بدون عوارض قابل توجه بکار می‌رود، به عنوان روش دائمی برای افزایش حجم لب استفاده می‌شود. در این روش، با دو برش دو میلی‌متری در گوشه‌های لب، پروتز بدون این که برش بزرگی در کار باشد و جای عمل معلوم شود، طی یک عمل سرپایی و با استفاده از بی‌حسی موضعی، در لب بالا و لب پایین قرار می‌گیرد. در دوره پس از عمل، بیمار ممکن است تورم و خونریزی مختصری داشته باشد و ممکن است در لب خود احساس سوزش نماید، اما تمام این مسائل گذراست و به سرعت از بین می‌رود. بیمارانی که این عمل جراحی را انجام می‌دهند، توصیه می‌شود که پس از عمل تمرینات خاصی را انجام دهند و از گاز زدن لقمه‌های بزرگ پرهیز کنند.

اگر بیمار سابقه تب خال داشته باشد، باید حتماً از چند روز قبل از عمل تحت درمان پیشگیری از نظر این ویروس قرار گیرد و درمان خود را تا چند روز پس از عمل ادامه دهد. یک نکته حائز اهمیت در مورد این پروتز این است که این پروتز دائمی است و نیازی به تعویض ندارد. اگر بیمار به هر دلیلی با آن مشکل داشته باشد، به راحتی و با استفاده از بی‌حسی موضعی، قابل خارج کردن است.

از چه موادی برای برجسته سازی لب ها استفاده می شود؟

ـ از اواخر سال ۱۹۹۰ میلادی همراه با افزایش جهانی درخواست برای اقدامات زیباسازی صورت و افزایش اعمال جراحی زیبایی، استفاده از مواد مختلفی که سازگاری بافتی تقریبا مناسبی داشته باشند، جهت برجسته سازی لب ها بیشتر شد. با تزریق این مواد، جراحان زیبایی سعی می کردند تا لب های نازک تغییر شکل داده را مجددا به صورت برجسته وجذاب درآورند. به طور خلاصه می توان مواد را که به صورت گسترده در برجسته سازی لب ها به کار می روند به موارد زیر تقسیم بندی کرد:

1) اتولیفن، یک ماده قابل تزریق است که از قسمت درم پوست تهیه می‌شود. این ماده بدون خطر حساسیت است و نتایج آن به صورت موقت است، زیرا بدن به سرعت آن را جذب می‌کند.

2) کلاژن، یک ماده است که نیاز به تست حساسیت قبل از تزریق دارد، زیرا از بافت‌های گاوی استخراج می‌شود و دوام آن حدود ۴ هفته تا ۳ ماه است.

3) درمالوژن، از پوست بیمار استخراج می‌شود و تا حدودی دوام و ماندگاری بیشتری از کلاژن گاوی دارد. این ماده ساختار سنگینی دارد و ممکن است از خلال پوست ظریف لب‌ها به صورت رگه‌های سفید و دانه‌های سفید تا آخر عمر بیمار را اذیت کند. با این حال، این ماده برای پر کردن خطوط و چین و چروک‌های اطراف لب‌ها استفاده می‌شود، اما با ریسک بالای ایجاد ناهمواری و پستی و بلندی در اطراف لب‌ها همراه است. گاهی بیمار ممکن است مجبور شود که برای خارج کردن آنها مجدداً تحت جراحی قرار بگیرد.

عوارض این عمل زیاد است!

در رابطه با بزرگ کردن لب به وسیله پروتز، اختلاف نظر زیاد است. عده ای معتقدند قراردادن پروتز در لب به هیچ عنوان نمی تواند زیبایی ماندگاری را ایجاد کند، زیرا هر گونه پروتز در لب می تواند حرکات و حس طبیعی لب را مختل کند یا باعث ایجاد واکنش، التهاب و عفونت شود، طوری که فرد مجبور شود پروتز را خارج کند. بنابراین استفاده از پروتزهای لب به دلیل عوارض نسبتا بالایی که دارند خیلی شایع نیستند.